28 Aralık 2008 Pazar
BEŞİN HATIRI İÇİN
“Medreseler maârifi (egitimi) için düşündüğüm rakam gözünüze büyük mü geldi!”
Mâliye Vezîri demiş: “Evet pâdişâhım, çok buldum! Memleketin binbir türlü derdi var. Medreselere o kadar tahsîsat ayırırsak öbürlerinden kısmak, kesmek zorunda kalacağız.”
Fâtih Mâliye Vezîrine bugün de aynı şekilde üzerinde durup düşünülmesi gereken şu ibretli cevâbı vermiş:
“Vezîrim, âlimler Peygamberlerin vârisleri değil mi?”
“Belî sultanım, elhak öyledir.”
“Peygamber vekîli olmak, kolay şey değildir. Bunun için çok fire veriyor bu meslek. Her meslek fire verir ama bu meslek daha fazla verir. Diğer meslekleri şuna benzetirim: Kirli suya siyah, kurşunî veya kahverengi bir kumaşı batırın, kurusun. Sarık diye sarın, rengini göstermez. Fakat beyaz bir tülbendi alın; değil kirli suya atmak, üzerinden sinek geçse fark edersiniz. Diğer mesleklere nazaran ulemâ mesleği budur. Şimdi soruyorum: Beslediğimiz her yüz talebeden beş tanesi yetişiyor mu, yetişmiyor mu?”
“Yetişiyor pâdişâhım.”
“Eh! Öyleyse o beşin hatırı için doksan beş taneyi de besleyeceğiz. O yüz’ün içinde hangileri o beşe girecek, evvelden bilemeyiz ki... Başka çâremiz yok.”
Mâliye Vezîri bu sözler karşısında:
“Anladım pâdişâhım! İknâ oldum, devâm edelim!” demiş.
Mevlana'dan
Âmîn.
Nazar kıldım şu dünyaya, Kurulmuş tuzağa benzer.
YUNUS EMRE
Âmin
KUR’ÂN OKURKEN
1. Tedebbür: Kur’ân okumaktan gāye nedir, bunu düşünerek ağır ağır okumak.
2. Tefehhüm: Kur’ân’ı okurken, anlamaya çalışarak okumak.
3. Tahsis: Kendisine hitâb edildiğini kabûl ederek okumak.
4. Teessür: Kur’ân’ı okurken, anlatılan şeye göre üzüntü, korku, ümid ve daha başka sıfatlarla müteessir olarak okumak.
5. Terakkî: Kur’ân’ı okurken, kendi ağzından değil, Allah ü Teâlâ’dan dinliyormuş gibi okumak.
6. Teberrî: Kur’ân’ı okurken, Allah’ın büyüklüğü karşısında kendi benlik ve varlığından geçmek ve kendisini hiçe saymaktır.
İhyâ-yı Ulûmü’d-Dîn
İSTANBUL’UN FETHİ
Devrin ulemasının hadislerin ifadesinden yola çıkarak Sultan Mehmed’in İstanbul’u fethedemeyeceğini söylemelerine mukabil, Akşeyh bir değil, ‘iki fetih’ vuku bulacağından hareketle, ulemanın bu yöndeki itirazlarına karşı çıkıyor ve mütemadiyen Sultan Mehmed'e fetihname denebilecek müjdeli mektuplar yazıyordu.
“İstanbul'u önce Mehmed fethedecek, sonra İstanbul ehl-i salibin eline geçecek, daha sonra da Mehdi İstanbul'u tekrar fethedecek” diye devrin ulemasına cevap veriyordu.
İşte hadislerle sabit olan ve Akşeyh'in de müjdelediği ikinci fethin kumandanı Mehdi ve yine hadisin ifadesi ile “hiçbir kınayıcının kınamasından çekinmeyen” kahraman askerlerden müteşekkil nurani ordusu, evvelemirde kalplerdeki Ayasofya'nın kapılarını açacak ve fethin sembolünün ibadete açılması ile ikinci fetih gerçekleşecek.
FÂTİH’İN HEDİYESİ
KİM KÖR? KİM NANKÖR?
Hazreti Îsâ kötürüm adama yaklaşır ve der: “Ayağın yürümüyor, gözün görmüyor. Buna rağmen çoğu hükümdarlara verilmeyen ni‘metlerin sana verildiğini düşünüp, büyük bir samîmiyetle şükretmektesin. Hangi ni‘mettir ki nice hükümdarlara verilmediği halde sana verilen?”
Adam: “Efendi, efendi!” der. “Allah bana öyle bir kalb vermiş ki, o kalble ona şükrediyorum. Öyle de bir dil vermiş ki, o dille onu zikrediyorum. Hâlbuki nice hükümdarlar var ki, bu ni‘metten mahrumdurlar.”
Kalb gözü açık olan bu adama Îsâ (as): “Gel seni şu görmeyen gözlerinden bir öpeyim” der. Îsâ (as) adamın gözlerinden öpünce gözleri açılır.
Karşısındakinin Îsâ (as) olduğunu görünce heyecanlanan adam: “Sen şu ölüleri dirilten, hastalara şifâlar bahşeden mu‘cizelerin sâhibi peygamber değil misin?” der.
Îsâ (as): “Belli olmuyor mu?” der. Adam: “Gözlerimden belli oluyor da, ayaklarımdan hâlâ belli değil!” cevabını verir.
Tebessüm eden Hz. Îsâ: “Kalk yürü Allah’ın izniyle!” der. Adam kalkar ve yürür. Artık ayakları da iyi olmuştur.
Birkaç adım gittikten sonra ilk sözü şu olur: “Ey Allah’ın Nebîsi! Sendeki bu mu‘cizeleler de ondan değil mi? Öyleyse geç kalmayayım. Ona bir şükredeyim!” der ve öyle bir secdeye kapanır ver der ki:
“Yâ Rabbî! Ben zikreden bir dilin, şükreden bir kalbin bile şükrünü yerine getirmekten âcizken, şimdi sen bana gözlerimle ayaklarımı lütfettin. Bunların şükrünü ben nasıl ödeyeceğim?”
23 Aralık 2008 Salı
Çalış çalış ki, bekā sa‘y olursa hak edilir.
(Âhiret hayâtına inanan, çalışmayı bir vazîfe bilir. Çünkü âhiretteki saâdet, ancak çalışarak hakedilir.)
Mehmed Âkif
21 Aralık 2008 Pazar
ASIL ONLAR YAPTIKLARI KATLİAMLARIN -HOCALI KATLİAMI BAŞTA OLMAK ÜZERE- HESABINI VERSİNLER. TARİHİ ARAŞTIRMADAN ŞANLI TÜRK TARİHİNİ, ATALARIMIZIN YÜKSEK KİŞİLİKLERİNİ KİRLETMEYE ÇALIŞIYORLAR. ÜSTELİK BUNLARIN ARASINDA UYRUĞU TÜRK OLAN İNSANLAR DA VAR Kİ EN ÇOK ÜZÜCÜ OLAN DA BU. AMAÇLARINA ASLA ULAŞAMAYACAKLARINI DA ANLAYACAKLAR BİR GÜN.
KAMPANYAYI BAŞLATANLARI, DESTEK OLANLARI ESEFLE KINIYORUM.
BAY DÖRT İŞLEM
Hep mal topladı, mal çarptı. Bu arada çok da can yaktı. Dünyada hiç sevmediği işlem, bölme ve çıkarmaydı. Ne var ki o da herkes gibi ölümü tadıcıydı. O ölünce, vârisleri Bay Dört İşlem’in mallarını önce böldüler, sonra elden çıkardılar. Şu dörtlük de bize ibret kaldı:
Hiç çıkarma bilmezdi.
Hep topladı ve çarptı.
Bölme işlemini de
Sonra vârisler yaptı.
AKILLI İNSAN
Ben senin saat–be–saat, dem–be–dem kurbanınam.
(İnsanlar yılda bir kere bayram için kurban keserler. Ey Rabbim! Ben senin, her saat, her an kurbanınım.)
Fuzûlî
GÜZELLİK ŞÜKÜRLE EBEDÎLEŞİR
Yoksa ihtiyârlıkta uzun zaman istiskāle ma‘rûz kalıp (soğuk muâmele görüp), me’yûsâne (ümidsizce) ağlayacak ve kabrinde çok günahları kazanan ve kazandıran o çıplak bacakları yılan sûretinde görünecek ve cehennemde o çirkinleşmiş güzel a‘zâlarının yanmalarının azablarını çekecek. Eğer terbiye-i İslâmiye dâiresinde, âdâb-ı Kur’âniye zînetiyle (Kur’ân’ın edeblerinin süsüyle) o cemâl güzelleştirilse, o fânî hüsün (güzellik), ma‘nen bâkî kalacağı ve cennette hûrilerin cemâlinden daha şirin daha parlak bir tarzda kendine verileceği, hadîste kat‘iyetle sâbittir.
Eğer o güzelin zerre mikdar aklı varsa, bu güzel ve parlak ve ebedî neticeyi elinden kaçırmayacak.
Kızımın iffeti batmakta rezîlin gözüne,
Acırım tükrüğe billâhi, tükürsem yüzüne.
M. Âkif
DÜNYANIN YEDİ HÂRİKASI
Öğretmen oyları toplarken sessizce duran bir kız öğrencisinin kâğıdını vermemiş olduğunu fark eder. Sonra öğrencisine hazırladığı listeyle ilgili bir problem olup olmadığını sorar. Öğrenci:
“Evet, biraz. O kadar çok şey var ki, bir türlü karar veremiyorum!” der. Öğretmen: “Peki, söyle bakalım; senin listende neler var?” diye sorar. Kız öğrenci önce duraksar ve sonra okumaya başlar:
“Bence dünyanın yedi hârikası: 1. Görmek, 2. İşitmek 3. Dokunmak, 4. Tatmak, 5. Hissetmek, 6. Gülmek, 7. Sevmek, odada sinek uçsa sesi duyulacak bir sessizlik olur.
Basit, sıradan ve normal sayıp gözden kaçırdığımız şeyler gerçekte ne kadar da mükemmeldirler. Samîmî bir hatırlatma: Hayattaki en değerli şeyler, satın alınamayanlardır!
Merdivenden iterler, yüksekten bakar ise.
Kim ki yüksekte gezer, er geç yolundan azar;
Dış yüzüne o sızar, içinde ne var ise.
Yûnus Emre
HZ. ALİ (RA)
DİL BİR YAYDIR
Dilin söylediği bir söz, yaydan fırlayan oka benzer. Atılan ok geri dönmez. İleriyi gören seli başından bağlar.
O coşkun sel, baştan bağlanılmadıysa, şüphesiz geçtiği yerleri harâb eyler.
Ey dil, sen hem tükenmez bir hazine, hem de devâsız bir derdsin.
Mevlânâ
Merdüm dîde-i ekvân olan âlemsin sen.
(Ey insan, kendini iyi tanı. Çünkü sen âlemin özüsün ve kâinâtın gözbebeği kıymetinde bir âlemsin.)
Şeyh Gālib
BİR ÖLÇÜ
Hz. Ömer (ra) bir grup sahâbeyle Şam’a teftîşe gidiyordu. Yolda Şam bölgesinde ciddî bir vebâ salgını olduğunu öğrendiler. İstişâre sonucu Şam’a uğramadan Medîne’ye geri dönmeye karar verdi. Halîfenin Şam’a gelmesini harâretle bekleyen Şam vâlisi Ebû Ubeyde bin Cerrâh (ra) bu karara üzüldü ve Hz. Ömer’e (ra): “Allah’ın kaderinden mi kaçıyorsun?” diye sordu. Hz. Ömer cevâben şu ma‘nîdâr cevabı verdi: “Ebû Ubeyde, keşke bu sözü senden başkası söyleseydi. Evet biz Allah’ın kaderinden yine Allah’ın kaderine kaçıyoruz.”
Buhârî
CİMRİ
20 Aralık 2008 Cumartesi
CENNETİ BEDÂVÂYA GETİRDİ
Necip Fâzıl vefat etmiş… Eyüp’te kabri başında vasiyeti okunuyor: “Şimdi sıra en büyük dileğimde: Her ferdin, herhangi bir kifâyet hesabına yanaşmaksızın benim kaza borcuma karşılık niyetiyle bir günlük (beş vakit) namazı kılması ve yine bir gün oruç tutması… Her ferdin en aşağı yüz tevhîd kelimesi okuyup sevabının mislini bana hediye etmesi… Yetmiş bine dolması lâzım…” Orada bulunanlardan Osman Yüksel Serdengeçti hem üzülüyor, hem ağlıyor, titriyor; hem de şu şekilde söyleniyor: “Helâl olsun be üstâd! Sonunda cenneti de bedâvâya getirdin!”
Bir araya gelse edemez âlem
(İnsanın kendi kendine ettiğini, âlem bir araya toplansa o insana edemez.)
İkinci Bâyezîd
Bir gün ola çıka gide. Kafesten kuş uçmuş gibi.
Yûnus Emre
Ezelden gam turâbıyla yoğrulmuş bir bedendir bu.
Yavuz Sultan Selîm Han
Kim nefsine ârifse, odur ârif-i billâh.
(Allah'ı bilmek istiyorsan önce kendini bilmelisin. Kim kendi nefsini tanırsa Allah'ı da tanır.)
Lâ Edrî
Anın çün âşıkın zikri "amân"dır yâ Resûlallah
( "Amân" ile "Muhammed" isminin ebced karşılığı 92 eder. Bu yüzden "amân" diye zikreden âşık aslında "Muhammed" demektedir.)
Mechûl Âşık